Het paradigma rammelt

Zijnd als bron van 'Het Zijn', oftwel de abstractie die het verstand maakt van de realiteit is in de taal alleen dichterlijk te benaderen. Dat wil zeggen dat er slechts ee nabootsing van de realiteit gemaakt kan worden, maar we een hele goede. Het is zelfs mogelijk dat de kunst de mens een beeld van zichzelf voorspiegelt dat beter is dan hoe deze zich van zichzelf gewaar is. In een dergelijk geval opent zich een deur tot een stap naar een verder geavanceerd species.
Induceren is nodig om poezie te schrijven maar ook om te berijpen. Men moet de stap van redelijkheid naar de ratio, schone rede, uit eigen beweging maken.

'Het Zijn' nu, net als 'Het Bestaan' of 'Het Leven', is geen poetische aanduiding. Het is een vervoeging van een werkwoord tot een zelfstandig naamwoord, daarmee een realiteit scheppend die niet inherent is in het werkwoord. Een 'het', een onzijdig 'ding', is gecreëerd als identificatie, waar er werkelijk slechts beleving is. Hetgeen waar het om gaat wordt vervoegd, tot een volgens ons verstand te begrijpen constante onstaat. Maar die constante hout geen pas met wat er werkelijk aan de hand is - ze loopt er wiskundig aan parallel. Maar het is een getrokken verwachtingslijn, niet een aftastende analystische registratie met consequentiegevoelige projectie. Daarvoor staat de rede te ver af van de gebeurtenissen. Iedereen die zich in de wereld begeeft heeft weet dat de rede niet de gebeurtenissen bepaalt. Met de rede kan men ze analyseren, motieven herkennen. Met het uitoefenen van de macht van rede kan men een trend van gebeurtenissen initieren. Maar vormende, zuivere rede - niet redelijkheid. Elke morele code, elk "intellectueel geweten", elke esthetische standaard, is funest als men wil zien hoe de taal zich tot de gebeurtenissen verhoudt. Alles code is afgeleide. Voor inductie is het tegendeel nodig; het aanwijzen wat men nog niet weet. Een zeker leap of faith is nodig om een nieuw paradigma beet te grijpen.